Drie-eenheid
Lofsang: Psalm 84:1,3 (Totius) Wet
Lees: 2 Korintiërs 13:4-13; Filippense 2:5-11
Sing: Gesang 448:1-4
Sing: Ges 449:1,3
Teks: 2
Korintiërs 13:13 – Die genade van die Here Jesus Christus en die liefde
van God en die gemeenskap van die Heilige Gees sal by julle almal wees.
Gemeente van die Here Jesus Christus,
Die God van die Bybel, die God in wie ons glo, is 'n Drie-enige Wese.
Hy is God die Vader, Hy is God die Seun en Hy is God die Heilige Gees.
Dit is Wie Hy is en hoe Hy na sy wese is. So leer ons Hom uit die Bybel
ken, so maak Hy Homself in die Bybel bekend en so glo ons met die hart
in Hom en so bely ons Hom met die mond.
En wat nog meer is, as Drie-enige Wese is Hy betrokke by sy kerk, sy
gelowiges, sy volk, by ons wat in Hom glo. Dit is die waarheid wat
opgesluit lê en wat aan ons toegesê word in die woorde van die teks uit 2
Kor 13:13: ”Die genade van die Here Jesus Christus en die liefde van
God en die gemeenskap van die Heilige Gees sal by julle almal wees.”
Dit is baie bekende woorde hierdie. Die meeste gelowiges sal dit seker
erken as die spreuk waarmee die predikante gewoonlik en waarskynlik
meesal, aan die einde van 'n erediens die seën van die Here God aan die
gemeente, wat oppad is om weer in die wêreld te gaan leef, toesê en oor
die gemeente proklameer. Gewoonlik word dit ook gedoen met uitgestrekte
hande as 'n teken daarvan. Die bedoeling is hoegenaamd nie dat daar op
die wyse iets soos 'n magiese krag aan die gelowiges oorgedra word nie.
Dit is wel deeglik 'n toesegging van die kant van die Drie-enige God, 'n
versekering, 'n belofte, 'n bevestiging dat die gelowiges kan gaan leef
in die wêreld omring deur, onder dekking van en gedra deur die inhoud
van hierdie woorde.
Kom ons dink nou bietjie na oor hierdie bekende, miskien soms selfs
oorbekende en daarom op die gevaar af, onbekende woorde. Dit is immers
woorde wat aan elke gelowige, ook vir elkeen van ons, die versekering
gee dat hy of sy getroos kan lewe en sterwe.
Die apostel Paulus het meermale aan die einde van sy briewe so 'n seën
oor die lesers van sy briewe uitge-spreek. Gewoonlik het hy net die
woorde "… die genade van die Here Jesus Christus …" gebruik. Aan die
einde van die Tweede Korintiërbrief voeg hy by "…en die liefde van God
en die gemeenskap van die Heilige Gees".
Die eerste wat ons moet opmerk is dat dit nie maar net 'n hartewens is
nie, maar wel 'n stellige versekering waaroor daar geen twyfel kan
bestaan nie. Hy proklameer die versekering of toesegging oor die
gemeente. Hy lê dit op die gemeentes, dit sal so wees. Dit staan vas.
Die Drie-enige God verbind Hom na sy volle wese aan sy gelowiges.
Tweedens sluit Paulus nie party van die gemeentelede uit nie. Die
toesegging geld vir al die gemeentelede. Hy sê uitdruklik: "… julle
almal ... " Dit verwonder ons nogal as ons bedink wat hy oor sommige van
die gemeentelede skryf. Daar is sprake van twiste, tweedrag, en selfs
nog erger: onsedelikheid en dan ook afgodery. Behalwe dinge soos
probleme, moeilikhede en bekommernisse, gaan dit dus ook oor ernstige
ergerlikhede en selfs gruwelike sondes. Tog sluit Paulus nie diesulkes
uit nie. Hierdie toesegging, versekering, geld vir almal.
Derdens moet ons in gedagte hou dat dit nie om drie aparte en los van
mekaarstaande sake van genade, van liefde en van gemeenskap gaan nie,
maar dit gaan om 'n samevatting in een samehangende geheel van wat die
Drie-enige God vir sy gelowiges, sy volk inderdaad is en wil wees.
Ons begin dan by die eerste saak wat genoem word: "… die genade van die
Here Jesus Christus …" Die eerste vraag is dus wat is die genade van
die Here Jesus Christus? Hoewel die begrip dikwels deur baie gebruik
word is dit tog 'n vraag of almal presies weet wat die werklike inhoud
van hierdie begrip is. Om dit te verduidelik is tog nie heeltemaal so
eenvoudig nie omdat ons nie in die mensewêreld enige werklik
vergelykende materiaal het nie. In ons mensewêreld ken ons wel die
moontlikheid dat 'n staatshoof 'n misdadiger kan begenadig. Omdat die
mag aan hom toegeken is kan hy die misdadiger begenadig deur sy straf te
verander of te verminder. Maar dit is ondenkbaar, onmoontlik dat enige
staatshoof aan die misdadiger sou sê en dit ook inderdaad sal doen: "Ek
vereenselwig my so volkome met jou dat ek nou in jou plek die straf op
die misdaad wat jy gepleeg het, op my sal neem en dat ek nou in jou plek
in die tronk sal gaan sit of selfs gaan sterf aan 'n galgtou, as dit
die straf is wat op jou gelê is.”
Hierdie onmoontlikheid, hierdie ondenkbaarheid is egter waar, is
werklikheid as dit gaan om die genade van die Here Jesus Christus.
Paulus beskryf self wat die "… genade van die Here Jesus Christus …’ is,
as hy vroeër in dieselfde brief sê: "Want julle ken die genade van die
Here Jesus Christus, dat Hy, alhoewel Hy ryk was, ter wille van julle
arm geword het, sodat julle deur sy armoede ryk kan word." Genade is dan
dat Hy wat ryk was, arm geword het sodat ons wat arm was deur sy
armoede nou ryk kan wees. Dit gaan dus om 'n plekomruiling: Hy wat ryk
was het die plek kom inneem van ons wat arm was om in ons plek ons
armoede te dra sodat ons nou ryk kan wees. En hoe ryk was Hy nie en hoe
volslae arm was ons nie? Paulus beskryf dit in die brief aan die
Filippense: "Hy wat in die gestalte van God was, het sy bestaan op
Godgelyke wyse nie beskou as iets waaraan Hy Hom moes vasklem nie, maar
Hy het Homself verneder deur die gestalte van 'n slaaf aan te neem en
aan mense gelyk te word. En toe Hy as mens verskyn het, het Hy Homself
verder verneder. Hy was gehoorsaam tot in die dood, ja, die dood aan die
kruis." Hy was ryk, Hy was immers God. Hy het arm geword, so arm soos
sy gevalle skepsel, die mens. En hoe arm is die mens nie? Al wat die
mens verdien het en kon erf was die dood, die dood aan die kruis, die
dood van 'n misdadiger, die dood van 'n vervloekte, deur hemel en aarde
uitgestoot. Net 'n plek in 'n graf, tussen die stof van die aarde, self
'n stukkie stof. Die armste en ellendigste plek denkbaar.
Net so arm soos ons het Jesus Christus geword. Hierdie onmoontlikheid
het werklikheid geword, nie maar net vanweë die gunstige gesindheid van
Jesus Christus teenoor ons nie, maar vanweë sy daadwerklike volkome en
volledige vereenselwiging met ons in ons armoede. Dit was nie maar net
'n geval dat Hy aan ons gesê het: "Ek voel innig jammer vir julle dat
julle in die treurige, ellendige, hulpelose armoede verkeer nie!" Maar
Hy het daadwerklik ons armoede op Hom geneem. Die armoede wat ons
verdien het dat daar vir ons slegs 'n plek in 'n krip en aan 'n kruis
was, dit het Hy op Hom geneem. Met Kersfees het ons by daardie krip
gestaan en op Goeie Vrydag by daardie kruis. Maar dit is nie al nie. Hy
het Hom nie net met ons vereenselwig om net maar ook so arm soos ons te
wees nie. Hy het ons armoede op Hom geneem om dit weg te dra, sodat
ongekende rykdom nou ons erfdeel kan wees. As oorwinnaar het Hy ons
armoede en ellende oorwin. Hy het opgestaan uit die dood en as
oorwinnaar, aan wie alle mag in die hemel en op die aarde behoort, het
Hy opgevaar. Daaroor kon ons feesvier op Paassondag en op
Hemelvaartsdag. Deur die wonder van plekomruiling het onbeskryflike
rykdom nou ons erfdeel geword: die erfdeel van kindwees van God, van
vergifnis van sonde, van opstanding uit die dood, van die ewige lewe. En
dit het ons deel geword sonder enige prestasie van ons kant.
Dit is dan nou die genade van die Here Jesus Christus wat die vaste
fondament is waarop ons voor die aangesig van God kan leef met die
salige wete dat daar vir ons 'n ewige toekoms by God is. Onder die
genade kan ons as gelowiges nou veilg en rustig voor God lewe met die
wete dat God nie na ons kyk soos ons werklik is nie, maar dat Hy ons
aansien deur Jesus Christus. Binne in hierdie genade wat rondom ons is,
kan ons as gelowiges met blydskap leef met die vaste wete dat ons deur
die krag van God bewaar sal word vir die saligheid wat reeds gereed is
om aan die einde van die tyd geopenbaar te word.
Dit is dan die "… genade van die Here Jesus Christus …" Maar hierdie
genade het 'n oor-sprong, dit spruit voort uit 'n bron, en die bron, of
oorsprong of fontein is "… die liefde van God …". En net so moeilik as
wat dit is om genade aan die hand van menslike voorbeelde, of in
mensewoorde of –begrippe uit te druk, net so onmoontlik is dit om God se
liefde, met dit waaroor ons as mense beskik, na waarde te beskryf. God
se liefde is nie te verstaan nie. Hoe kan ons verstaan dat God se liefde
daartoe in staat kan wees om sy ewige Seun te gee om met die sondige
mens plek om te ruil om in die plek van die mens die straf op die sonde,
ook die doodstraf aan die kruis te ondergaan? Dat ons van God se liefde
kan praat, beteken dat ons kan weet God is nie net die Skepper van alle
dinge nie: Hy is as sodanig ook nie net die Wetgewer wat bepaal wat
geregtigheid is nie; Hy is ook nie net die Regter wat kan regspreek en
vonnis uitdeel aan die wat oortree nie; Nee, Hy is ook Vader in wie
Heiligheid en Liefde een is. Daarom hoor ons "Want so lief het God die
wêreld gehad, dat Hy sy Eniggebore Seun gegee het, sodat elkeen wat in
Hom glo, nie verlore mag gaan nie, maar die ewige lewe mag hê." Dalk kry
ons in Paulus se lied van die liefde (1 Kor 13) uitdrukkings wat vir
ons bruikbaar is om die liefde van God by benadering te beskryf: daar
hoor ons van liefde wat alles bedek, alles glo, alles hoop, wat
vriendelik is, wat geduldig is, wat nie afgunstig is nie, wat nie
grootpraterig is nie, wat nie verwaand is nie, wat nie eiebelang soek
nie, wat nie liggeraak is nie en wat nooit vergaan nie. Dit is daardie
onbegryplike en ondeurgrondelike liefde, waaroor ons maar net kan
stamel, wat die bron van die genade van die Here Jesus Christus is.
Maar verder: die genade van die Here Jesus Christus en die liefde van
God sou blote woorde en geen troostende werklikhede gewees het, as ons
nie ook seker kan wees van die gemeenskap van die Heilige Gees nie. Dat
ons 'n sekere kennis kan hê en 'n hartlike vertroue omtrent die genade
en die liefde is te danke aan die werk van die Heilige Gees. Hy is die
Een wat laat glo. Deur sy werking het ons gemeenskap, vreugdevolle
gemeenskap met die Drie-enige God. Hy is God by ons, God in ons, die
Gees van die waarheid, wat gekom het om ons te laat glo, om ons te troos
en om ons in die volle waarheid te lei.
Wat Paulus vir ons sê is: Die Drie-enige God bemoei Hom met ons. Hy
verbind Hom aan ons. Hy is by ons betrokke. Hy is met die volheid van sy
wese aan ons verbind en by ons betrokke. Onder die drieërlei gesigpunt
van genade, liefde en gemeenskap vat Paulus dit in die teks saam. Hy
verseker die gelowiges daarvan, hy proklameer dit oor die gemeente, hy
lê dit op die gemeente. Dit staan vas en dit is seker. As gelowiges sal
ons daardeur gedra word, dit is onder ons; dit sal rondom ons wees, ons
word daardeur omring en beskerm; dit is bo-oor ons, ons kan daaronder
skuil. Kom ons stel dit 'n bietjie anders: Ons verlossing, ons redding
en ons saligheid is volkome van A tot Z in God Drie-enig se hande. En
dit staan nou reeds vas. Dit word aan die gemeente toegesê, oor die
gemeente geproklameer, op die gemeente gelê. Elke keer voor ons die
kerkgebou verlaat om terug te keer na die wêreld om daar te gaan leef,
ontvang ons hierdie toesegging: die Drie-enige God is by sy gelowiges,
by elkeen van hulle. Watter onsekerheid ons ookal mag beleef, watter
bekommernisse ons ookal neerdruk of wat-ter probleme en moeilikhede ons
ookal mag teenkom, is die Drie-enige God se genade, liefde en gemeenskap
onder ons, bo-oor ons en rondom ons.
So sal dit bly tot op die dag dat ons ons Heer sal sien.
Amen